Spring is in the air!

Lieve allemaal,

Het was weer nodig tijd voor een update vanaf onze kant van de wereld.
In ons laatste verslag was Fok net begonnen met werken en was Marieke nog aan het wachten op de bureaucraten bij Immigratie. Deze narigheid heeft nog tot afgelopen maandag geduurd, maar Mariek is nu in het trotse bezit van een werkvisum tot april 2016. We zijn dus beide eindelijk aan het werk!
Fokko is wel een beetje uitgekeken op het onthoornen (+/- 900 per week) en stort zich nu op de kunst van het ‘metri checken’ (alle koeien na kalven controleren op baarmoederontstekingen).
De boeren zijn ontzettend vriendelijk. Na een geslaagde bevalling van een gezond kalf kwam Fokko thuis met zes heerlijke runderworstjes als bedankje. Ook heeft hij minstens één boer als grote fan; Fok heeft laatst bij een vermoedelijke lebmaagdislocatie de koe gerold (dit is een regelmatig gebruikte techniek in Nederland, maar zeer ongebruikelijk in NZ, mede omdat de lebmaagdislocaties hier weinig voorkomen). Dit resulteerde in een zeer enthousiaste boer: “pak jij de camera, dan roep ik alle buren!!”. Ze vonden het prachtig en de koe doet het goedJ

Ook Mariek heeft haar eerste week goed overleefd. Wel een pittige week omdat één collega in Italie is voor vakantie en de collega die Mariek ging ondersteunen 7 maanden zwanger is en nu in het ziekenhuis ligt vanwege problemen met de baby. Kortom, Mariek is de enige gezelschapsdierenarts in zo’n 80km omtrek. Gelukkig werkt er op vrijdag een parttime dierenarts, dus kunnen de écht moeilijke dingen naar vrijdag worden geschoven.

Twee weekenden terug hebben we onze eerste weekeinddienst gedraaid. Omdat je in de weekenden zowel vee als gezelschapsdieren moet doen, hebben we besloten de diensten samen te doen. Dit resulteerde in dat weekeind in 15 bezoekjes aan zieke dieren (tot ongeloof van onze collega’s die er ‘echt altijd maar 2 of 3 hebben’… ja, ja). Van dode kalveren die er uitgezaagd moesten worden tot 5 vergiftigde honden. We hebben ons goed vermaakt en vooral erg veel geleerd.
Kortom, waar jullie je allemaal afvroegen wanneer we nou eindelijk eens zouden gaan werken…

Onze doordeweekse dagen zijn dus niet veel anders dan die van jullie allemaal. Werken, eten, slapen, werken etc etc. Maar in de weekenden proberen we vooral veel leuke dingen te doen. Helaas betekent lente hier erg veel regen (lees echt heel heel veel regen), waardoor we niet alle weekenden op stap zijn geweest. Vorig weekeind hebben we een house warming gegeven voor onze collega’s en zaterdag op zondag kwamen Eric en Belinda vanuit Westport een nachtje over. Erg gezellig!

Dit weekeind hebben we een mooie wandeling gemaakt bij Punakaiki (zie foto’s). Lekker om weer even buiten te zijn. Helaas hield onze auto er mee op op de terugweg, dus zijn we door de wegenwacht terug naar Greymouth gesleept. Een van de meest cruciale onderdelen van de motor is er mee opgehouden (wat wil je met een 16 jaar oude auto waarmee we alweer 9000 km hebben gereden). We gaan maandag horen of hij nog te redden is. En ach…hij reed toch al niet zo zuinig ;)

We zitten heerlijk op onze plek in het huis en zijn nu begonnen met het bouwen van een kippenhok en het aanleggen van een groentetuin. De radijzen en sla beginnen al te groeien en de kippjes krijgen een soort villa. Kortom, we rommelen lekker aan met z’n tweeën.

We vinden het ontzettend leuk om alle berichtjes, kaartjes, mailtjes etc te ontvangen, bedankt daarvoor. We horen graag ook hoe het met jullie gaatJ

Liefs Fok en Mariek

Huisje, palmboompje, beestje

Lieve lezers,

Inmiddels vanuit ons eigen huis met tuin, in de lentezon met uitzicht op de Tasman sea, een update uit Nieuw-Zeeland!

In de afgelopen weken was het dit keer wat rustiger dan voorheen, doordat we onze intrek hadden genomen in het flatje boven de praktijk. De afgelopen weken bestonden voornamelijk uit het op orde krijgen van papierwerk (wat zeer, zeer frustrerend was zo nu en dan), het afstruinen van winkels met tweedehands spullen en verhuisklaar raken. Tussendoor was het vooral meelopen op de praktijk, om bekend te raken met de manier van werken, voor Fokko het verkennen van het praktijkgebied, voor Marieke de eerste operaties op de praktijk zelf en alle verschillen en overeenkomsten tussen diergeneeskunde in Nederland en diergeneeskunde in NZ op een rijtje krijgen. In het weekend van 24-25 augustus zijn we naar Wellington geweest, op het andere eiland, om de clash tussen de All Blacks en de Wallabies (Australië) bij te wonen, zegmaar het Nederland-Duitsland van het rugby. Dit was een cadeautje van de collega’s van CoMore, het was erg gaaf, bedankt!!!

Op het werk klikt het erg goed met alle collega’s. Er zijn inclusief ons 4 landbouwhuisdierenartsen en 4 overwegend gezelschapsdierenartsen. De diensten zijn wel gemengd, dus ook Fokko zal wat gezelschapsdieren en Marieke wat grootvee moeten doen. Maar in het begin hebben wij nog geen dienst, eerst maar eens rustig aan beginnen en vertrouwd raken met alles, de dienst komt later wel.

Ook moest er nog het e.e.a. op het gebied van papierwerk geregeld worden, voor ons beiden de registratie als dierenarts in NZ om hier te mogen werken en voor Marieke op korte termijn ook nog een werkvisum (Fokko kan iets rustiger aan doen, omdat hij op zijn huidige visum al wat mag werken). Zeer, zeer veel telefoontjes, frustratie, ergernissen en langzame Nederlandse bureaucratische ambtenarij (is dat een pleonasme?) verder, hebben we het eindelijk voor elkaar dat we als dierenarts geregistreerd zijn. Hierdoor heeft Fokko de afgelopen week al kunnen werken, maar voor Marieke is het dus nog wachten op het werkvisum. We hebben ons er inmiddels maar bij neergelegd dat we er zelf niets meer aan kunnen doen en afhankelijk zijn van anderen.

Zoals gezegd heeft Fokko de eerste werkweek er al op zitten. Aangezien het werk hier seizoensgebonden is, i.t.t. Nederland, is het nu de periode dat de laatste koeien nog moeten afkalven, maar ook dat de oudste kalveren toch al 2 maanden oud zijn en dus moeten worden onthoornd. Per seizoen worden er zo’n 7500 kalveren onthoornd, dus daar gaat nu veel tijd inzitten. Daarna moeten alle koeien weer drachtig worden en over een maand of 2 begint de rustigere periode dus. Nu is het dus hard werken, maar daar zijn we hier voor!

Marieke draait dus (nog onbetaald helaas) ook volop mee in de praktijk, en heeft al een aantal honden en katten gesteriliseerd en wat consulten gedaan. Dat is ook erg leuk en het klikt goed met de assistentes en collega-dierenartsen. Het gezelschapsdierenwerk wordt hier in NZ toch “als minder belangrijk” gezien dan het grootvee-werk, maar zit hier in de praktijk zeker in de lift en er is ook hier veel te doen.

Inmiddels zijn we dus verhuisd naar ons nieuwe huisje net buiten Greymouth, op 5 min rijden van de praktijk. We kunnen nu dus zeggen dat we eindelijk officieel zijn gaan samenwonen!! En uiteraard bevalt dat zoals verwacht erg goed. We hebben een riant huis met garage en tuin, 3 slaapkamers, 2 badkamers, een houtkachel en alles is zeer goed onderhouden. Vanuit de keuken kijken we uit op zee!! Helaas is september hier (raar genoeg) wel de maand waarin het veel regent, dus we moeten nog even geduld hebben om van de tuin, zee en omgeving te kunnen genieten.

Ook proberen we natuurlijk te integreren hier in Greymouth, zo gaat Fokko voetballen vanaf januari en heeft Marieke al een keer gerepeteerd met een jazzorkestje, wat erg leuk was. Vanavpns komen Eric en Belinda (onze Nederlandse vrienden en tevens concurrenten van de buurtpraktijk in Westport op 105 km afstand) gezellig langs gekomen, dus Marieke staat nu in de keuken terwijl Fokko buiten in de zon zit. Een ideale combinatie dus.

Hopelijk kunnen we jullie in ons volgende verhaal vertellen dat Marieke ook al aan het werk is, want dan is het doel waarvoor we hier gekomen zijn, eindelijk bereikt, maar zoals jullie kunnen lezen vermaken we ons ondertussen prima!

Liefs, Marieke en Fokko

p.s ons nieuwe adres is:

16 Firth street, Cobden
Greymouth, 7802
New Zealand

Het werkende leven in zicht

Lieve allemaal,

aan het eind van ons vorige verhaal stonden er meerdere sollicitaties op de planning en bevonden we ons in het meest zuidelijke gebied in Nieuw-Zeeland. Inmiddels is er weer de nodige tijd verstreken en is er ook weer veel veranderd. In deze editie vertellen we jullie over ons laatste stukje reizen, bergen papierwerk en uiteindelijke de banen die we hebben gevonden!

Het sollicitatiegesprek in Gore bij de baas van Anne bleek te gaan over een praktijk in Greymouth (slechts 550 km daar vandaan). Het was ook niet helemaal duidelijk of daar vacatures waren, maar we moesten ze vooral eens bellen. Daar werden we dus nog niet echt veel wijzer van, maar ach.

We zijn doorgereden naar Dunedin waar we een prachtige wildlife tour hebben gemaakt. We zijn de hele middag met een gids op pad geweest en hebben albatrossen, zeehonden, zeeleeuwen en yellow-eyed penguins gezien. Een fantastische dag! We zijn niet te lang in Dunedin gebleven, want er stonden nog twee sollicitaties op de planning in Timaru. De ene praktijk had een erg leuke baan voor Fokko, maar helaas niks voor Marieke. We hadden gehoopt dat de andere praktijk wellicht iets voor haar zou hebben, maar daar kwam het allemaal niet erg van de grond. We besloten eerst naar Greymouth te gaan, voordat we meer energie in deze praktijk zouden steken.

Omdat we wel weer genoeg nuttige dingen hadden gedaan in Timaru (en gewoon omdat het kan) zijn we gaan skiën bij Mount Hutt. Dat was op de vrijdag dat het in Nederland 35 graden was, dus dat was een gek idee. Lekker geskied, al was het wel een klein bergje vergeleken met onze luxe ervaringen in Zwitserland en Oostenrijk; 400 meter hoogteverschil, 2 stoeltjesliften en zo’n 4 pistes. Voor een dagje erg leuk!

Vanaf daar zijn we doorgereden naar Christchurch. Onderweg hebben we een bezoekje gebracht aan een mooie vallei waar een deel van Lord of the Rings is opgenomen. Dit hadden we meer bij toeval ontdekt in een heel klein kadertje in ons gidsje, maar dat bleek een van de mooiste plekken die we tot dan toe hadden gezien in Nieuw Zeeland. Na een korte wandeling stonden we op een berg in een compleet verlaten vallei omringd door besneeuwde bergen en Mt Cook in de verte. Fantastisch!

We hebben 3 dagen doorgebracht in Christchurch. Het is toch een beetje een spookstad na de aardbevingen van 2010 en 2011 en de hele stad is één grote bouwput. Toch wel treurig om te zien, omdat het wel een leuke stad was toen Marieke hier vorige keer was. We hebben een drankje gedaan met vrienden van Marieke waarmee ze vorige keer op de camping stond in de overstroming, erg leuk om die weer te zien! Daarna toch maar snel Christchurch achter ons gelaten en via Arthur’s Pass naar Greymouth. Hier mochten we inmiddels op gesprek komen. De Arthur’s Pass schijnt één van de mooiste ritten in NZ te zijn, maar door de hele weg regen hebben we er weinig van gezien. Toch ben je in 3 uur aan de andere kant van het eiland, dus dat is goed te doen!

In Greymouth bleek een leuke praktijk te staan met in totaal 5 dierenartsen (waar wij nummer 6 en 7 zouden worden). Ze hebben ons een full time gezelschapsdierenbaan voor Marieke geboden en een full time landbouwhuisdierenbaan voor Fokko. We hebben een dagje meegelopen en ook dat klikte goed! Sindsdien gaat alles in een soort stroomversnelling en zijn we druk aan de slag gegaan met visa en verklaringen omtrent gedrag en medische check’s om maar zo snel mogelijk aan de slag te kunnen.

Omdat Greymouth dichtbij Westport ligt (slechts 1,25 uur rijden) zijn we nog een aantal dagen bij Eric en Belinda gaan buurten. Erg gezellig weer inclusief een middagje spelletjes doen en pannenkoeken bakken. Fijn dat ze zo dicht bij ons in de buurt wonen straks!

Inmiddels zijn we weer in Greymouth en zijn we druk bezig met het zoeken van een huis en het kopen van allerlei meubilair. We mogen tijdelijk in een appartement boven de praktijk wonen, totdat we zelf een huis hebben gevonden om te huren. Het is erg fijn om uit de hostels te zijn en ook het vooruitzicht te hebben dat er geld binnen gaat komen in plaats van alleen maar geld uit te geven. Ons reizen is dus een beetje op z’n einde, maar wat een fantastische dingen hebben we gezien!

We hebben nog één leuk uitstapje op de planning voor we aan de slag gaan en dat is een rugby wedstrijd tussen NZ (All Blacks) en Australië (voor de niet-rugbykenners: zoals Nederland-Duitsland bij ons) in Wellington (dankzij de lieve collega’s van CoMore!. Daarna zullen we laten zien dat we ook echt naar NZ zijn gegaan om te werken ;)

Liefs Fok en Mariek

We zetten er aardig de sokken in!

Lieve allemaal,

inmiddels alweer twee weken verder sinds ons laatste verslag, dus hoog tijd voor een nieuw verhaal. Zoals altijd proberen we het kort te houden. Voor de niet-Achterhoekers onder jullie: "de sokken erin zetten" is een quote van de heer Eric Otten en schijnt te betekenen dat je behoorlijk doorrijdt.

In deze editie dit keer GEEN sollicitatiegesprekken, maar wel: Abel Tasman national park, Eric en Belinda, besneeuwde wegen, bezoek aan de huisarts, Nieuw-Zeelandse politie, het brandalarm, schitterende omgeving rond Queenstown en de Milford Sound en onder andere possums schieten bij Anne en Bruno.

Na Bart en Anouk uitgezwaaid te hebben, wilden we over de bergen naar de andere kant van het eiland rijden, richting Eric en Belinda, die in Westport wonen. Nog voordat we de echte bergpas bereikt hadden, was de weg al dusdanig besneeuwd dat we na een slippartij omgedraaid zijn. Geen ernstige schade gelukkig en we zijn veilig via een andere route naar Nelson gereden. Dan maar wat later naar Westport. Nelson is de gateway naar het Abel Tasman National Park, een schitterend gebied met heel veel blauwe baaien, zandstranden, veel vogels en mooie natuur. Hier hebben we een dag gewanded en gevaren, en het weer was weer totaal omgeslagen, naar 15 graden, een strakblauwe lucht en zon. In de zomer komen we hier zeker nog een keer voor een wat langere periode terug!

Vanuit Nelson hebben we Eric en Belinda (vrienden van de studie) gelukkig wèl weten te bereiken. Zij wonen en werken in Westport, in een erg leuke en gezellige praktijk, waar Fokko nog een dag met Eric heeft meegelopen en Marieke met Belinda een dag op de praktijk geweest is. We zijn 3 dagen en nachten bij hen thuis te gast geweest, hebben nog wat van de omgeving gezien en het was erg leuk en gezellig.

Hiervandaan zijn we via de westkust en diens bezienswaardigheden afgezakt naar het zuiden, maar niet voordat Marieke's rechter wijsvinger nogal pijnlijk tussen de autodeur kwam, bloedde als een rund en blauw werd. Deze hebben we uiteraard als echte dierenartsen mooi verbonden, maar helaas moesten we de dag erna toch naar de plaatselijke huisarts, want de vinger bleef flink bloeden. Een paar zwaluwstaartjes deden wonderen, en nu (10 dagen later) is de wond zich al redelijk aan het herstellen.

Die huisarts bevond zich in het gehucht "Fox Glacier" bij de, zoals de naam al wel duidelijk maakt, Fox Glacier. Die hebben we dus bezocht, een erg grote en mooie gletscher. Die nacht zijn we om 3 uur opgeschrikt door het brandalarm in het hostel, maar gelukkig was het vals alarm. Toch schrik je je een ongeluk.

Vanuit Fox Glacier zijn we doorgereden naar een volgende toeristische trekpleister van het Zuidereiland,namelijk Queenstown. Queenstown staat bekend om extreme outdoor sports en in wintertijd als "skiing capital of NZ". Wij hebben hier echter niet geskied, omdat we dat op aanraden van Bart en Anouk elders gaan doen. We hebben hier wel genoten van de schitterende bergen en meren die hier te vinden zijn, en zijn ook met de gondel de berg opgegaan om daarvandaan weer naar beneden te lopen. Een uiterst prachtige omgeving en zeker de moeite waard om nog eens terug te komen.

Hierna kwam het volgende hoogtepunt, de Milford Sound. Onderweg werden we aangehouden door de politie, gelukkig niet voor een "speeding fine", maar gewoon omdat een voorlicht kapot was en de agente ons er even op wees. Zo kan het dus ook. In de Milford Sound, één van de mooiste fjorden van het land en tevens ook in het natste gebied van het land, met 200 dagen met regen en gemiddeld 7 meter regen per jaar, hadden we een tour van 2 uur geboekt op een boot. Het weer was slecht, maar dat maakte het gebied en de fjord uiterst mysterieus en daardoor ook erg mooi.

We hebben dezelfde middag de flinke afstand naar Gore afgelegd, waar Anne (Nederlandse dierenarts, werkzaam in Gore en een bekende van Marieke) werkt en woont. Zij had voor ons beiden een sollicitatiegesprek bij haar in de praktijk geregeld (wat we overigens morgen op zondag hebben) en uitgenodigd om bij haar en haar vriend Bruno langs te komen. Hij is eigenaar van een hertenfarm en ze wonen dus een stukje buiten de stad. Hier was het gezellig en hebben we de eerste avond rondgereden in de jeep op zoek naar possums (marterachtige roofdieren die een enorme plaag zijn in NZ) om Fokko de kans te geven zijn eerste schot met een geweer in Nieuw-Zeeland te lossen. Jagen is na rugby namelijk zowat de belangrijkste sport hier en een man in NZ kan pas serieus worden genomen als hij een geweer heeft (althans zo lijkt het). Helaas geen possums gevonden.

De volgende dag heeft Fokko een dagje met Anne meegelopen, wat erg leuk en gezellig was en Marieke heeft de dag op de praktijk in Gore doorgebracht. Goed om weer een andere praktijk te zien, zeker omdat we hier dus een gesprek zouden hebben.

De ochtend erna zijn we richting de Catlins gereden, een gebied aan zee met veel baaien en mooie uitzichten, waar we nu zijn. We zitten in een cabin aan zee, we hebben vandaag yellow-eyed penguins gezien (een zeer zeldzame soort) en rijden morgen weer terug naar Gore voor ons sollicitatiegesprek met Anne's baas. Volgende week hebben we nog enkele gesprekken in Timaru aan de oostkust en rijden we weer richting het noorden.Hel

Het lijkt er dus op dat we zijn doorgegaan waar we mee bezig waren: het land zien en af en toe een sollicitatiegesprek.

Deze combinatie bevalt ons nog prima, maar het moment van een baan kiezen komt wel langzaamaan dichterbij! We hopen nog ergens op een leuke gezelschapsdieren-baan voor Marieke, het is nog wat lastig gebleken die te vinden, maar we hebben nog tijd genoeg!

Tot de volgende keer maar weer!

Cheers,

Marieke en Fokko

De eerste dagen

Lieve allemaal,

zoals jullie waarschijnlijk al wel hadden begrepen zijn we goed aangekomen in Nieuw Zeeland. Na een eerste nachtje in een hostel vlakbij het vliegveld zijn we wat meer richting het centrum van Auckland gereisd. Nu is Auckland niet echt een leuke stad om te zijn (een gewone grote stad, net als elke andere grote stad in Europa), maar wel een waar we hopelijk een auto zouden gaan vinden. We bevinden ons nu in een soort appartement (lees: kamertje van 3 bij 3 met een gedeelde keuken en badkamer met nog 1 andere kamer) vlak naast een Chinees restaurant. De gang beneden ruikt dus ook contrinue naar dubieus Chinees eten (lees: natte hond) en wij zijn zeer waarschijnlijk de enige niet- aziaten in het gebouw. Zowieso zwermt het in Auckland van de Aziaten. We hebben nog weinig Nieuw Zeelanders gezien.
We hebben de afgelopen drie dagen besteed aan allemaal nuttige dingen als simkaarten kopen, uitzoeken hoe we een abonnement kunnen afsluiten, hoe regelen we een autoverzekering, een bankrekening etc etc. Het belangrijkste van alles was het vinden van een auto. Gelukkig is het openbaar vervoer in Auckland nog niet eens zo heel beroerd, dus met de bus en zelfs met de trein zijn we naar wat autodealers gegaan om een auto te scoren. Vandaag is dat ook gelukt en zijn wij trotse (?) eigenaar van een Toyota Estima Lucida; een enorme degelijke gezinsauto. Hopelijk kunnen we hier bij mooi weer ook nog wat nachtjes in slapen.
Vanavond slapen we nog een nachtje het appartement en morgen vertrekken we met onze auto richting Whangarei. Dit is een plaatsje aan de oostkust van het Northland. Hier is het hopelijk iets warmer en in iedergeval wat mooier dan in Auckland. We kijken er naar uit om wat meer van de omgeving te zien en de grote stad achter ons te laten.
Maandag heeft Marieke een sollicitatiegesprek in Waimauku en dinsdag gaan we beide op gesprek in Dargaville. Andere gesprekken moeten we nog plannen, dus we bazuinen overal rond dat we op zoek zijn naar een baan. Hopelijk komt er zo snel meer op ons pad!

We houden jullie op de hoogte.

Liefs Fok en Mariek

p.s. Fokko is natuurlijk geen handige naam in een Engelstalig land. We worden al helemaal vreemd aangekeken als Marieke \'Fok\' zegt. Tsjah..

We zijn op weg!

Lieve allemaal,

afgelopen dagen zijn we druk bezig geweest met inpakken, gedag zeggen en voorbereiden op ons grote avontuur. We hebben veel lieve berichtjes ontvangen van vrienden en familie, bedankt daarvoor!

Vanmiddag zijn we op Schiphol uitgezwaaid door onze ouders en zussen, Pim, Reinder en Anne. Na wat onvermijdelijke tranen gingen we vol goede moed en ontzettend veel zin de douane door.

Inmiddels zijn we op het vliegveld van Kuala Lumpur en hebben we dus de eerste 12 uur vliegen er op zitten. Het was een prima vlucht gevuld met eten en films kijken. Nu hebben we 2 uurtjes om de benen te strekken voor we de tweede set van 12 uur in gaan. We zullen morgen om 23.00 uur Nieuw-Zeelandse tijd aankomen (13.00 uur Nederlandse tijd).

We zullen de komende dagen bezig zijn met het kopen van een auto en met de eerste sollicitatiegesprekken. We gaan ons best doen om jullie op de hoogte te houden van de ontwikkelingen hier zonder jullie te overspoelen met ellelange verhalen.

Liefs van ons